Blaming & Shaming
‘Dat is jouw schuld, ga je schamen, trouwens jullie moeten je allemaal schamen…’
Zet er een hoog belang op en je verstijft onmiddellijk, je bevriest in het moment…misschien word je boos en begin je terug te blamen en te shamen of je loopt weg met je hoofd tussen je schouders.
Drie overleef mechanismen waarin je hachje tijdelijk gered is en de relatie verzwakt, want het vertrouwen keldert met rake punten.
Het gebeurde altijd al en als je nu om je heen kijkt is het schering en inslag.
De drama driehoek uit Transactionele Analyse legt het goed uit. Als er een slachtoffer is, moet er automatisch een dader zijn en vrij snel daarna springt een redder in de driehoek. Mooi zo, klaar toch?
Nou nee, want zodra de redder gaat helpen, richt hij* zich tegen de dader, die wordt als schuldige aangewezen en wordt daar slachtoffer van. Dus de redder wordt dader, de dader wordt slachtoffer en meestal wordt het slachtoffer automatisch de redder. Stoelendans met elkaar en het probleem.
Iedereen krijgt beurtelings de schuld en mag zich om beurten gaan schamen en ondertussen wordt het probleem in stand gehouden of verergerd en wordt zeker niet opgelost.
Daarom is blaming en shaming zo onzinnig en frustrerend ook al hangt het van goede intenties aan elkaar vast.
Een uitdagende uitspraak van Boeddha zegt, dat er geen slachtoffers bestaan, alleen vrijwilligers. Oef, als je net iets naars meemaakt dan blijft zo’n uitspraak overdwars in je keelgat hangen. Als je er wat langer bij stil staat, doet zo’n uitspraak iets fantastisch.
Als je valt, kun je altijd weer leren opstaan, eventueel met de hulp waar je zelf om vraagt, op maat, zo lang het nodig is, totdat je weer zelf verder kunt. Het is fantastisch omdat keuzekracht herstellend werkt.
Bezig zijn met shaming en blaming is verlies van energie. Vaak bouw je aan een stekelige relatie met de (vermeende) dader waarvan je de trekjes over neemt. Uit behoefte aan wraak, genoegdoening of als vorm van (valse) macht herstel. Je ziet dat laatste ook terug in redders die niet kunnen stoppen met redden, een vorm van grenzeloosheid met uitputting als risico.
Hoe dan wel?
Uit zoemen, is een goede eerste stap. Verantwoordelijkheden laten waar ze zijn.
Als redder altijd wachten op een hulpvraag, geef hulp- coaching, begeleiding of advies op maat en niet meer dan dat…voor je het weet duw je iemand in een afhankelijkheidsrelatie.
Besef verder dat met schaamte en schuld het leer vermogen verlamt en de weerstand verhard. Dus haal adem, verpak je pijn niet meer in blaming & shaming en zoek naar oplossingen buiten de box, buiten de drama driehoek en buiten de inhoudelijke beperkingen. Als we dit allemaal op zijn tijd doen, dan maken we er vast een hele mooie wereld van. Begin in het klein, in je eigen omgeving en verheug je alvast op een heel ander resultaat.
Zit je toch klem?
Kom het leren.
*
Waar ‘hij’ staat beschrijft ook zij of hen.